Ojciec Prowincjał Teofil Czarniak OFM

   Prowincja Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny jest częścią Zakonu Braci Mniejszych, założonego przez św. Franciszka z Asyżu. Założycielem naszej prowincji jest Święty Jan Kapistran (1386 – 1456). Nasza wspólnota jest jedną z pięciu polskich prowincji Zakonu Braci Mniejszych (franciszkanów brązowych) w Polsce. Bernardyni – to nie jest osobny zakon, a tylko jedna z nazw tradycyjnych naszej Prowincji.

  Początki naszej obecności na ziemiach polskich sięgają roku 1453, kiedy to do Krakowa przybył franciszkański zakonnik: św. Jan Kapistran. Na krakowskim rynku głosił on płomienne kazania, które gromadziły tłumy słuchaczy. Jak podają historycy, Jan Kapistran ogromne rzesze ludzi przyciągał nie tylko swym talentem kaznodziejskim, dzięki któremu w sposób jasny i zjednujący serca słuchaczy przekazywał naukę Ewangelii, ale także przykładem życia autentycznie chrześcijańskiego.

  Wielu młodych ludzi urzeczonych postacią franciszkańskiego kaznodziei, zapragnęło jak on poświęcić swoje życie Bogu w zakonie Biedaczyny z Asyżu. Dla nich właśnie u stóp Wawelu, Jan Kapistran założył klasztor pod wezwaniem innego świętego franciszkanina: świętego Bernardyna ze Sieny. Stąd właśnie jego mieszkańców – dla odróżnienia od franciszkanów konwentualnych, którzy mieli już klasztor w Krakowie – zaczęto nazywać nie franciszkanami, ale „braćmi od świętego Bernardyna”, a z czasem po prostu bernardynami. Nazwa ta tak przylgnęła do zakonników, że stała się nieodłączna. Na stałe zapisała się w historii Polski, w literaturze, czy nazewnictwie ulic. 

  Nasza zakonna Prowincja wydała wielu świętych i kandydatów na ołtarze: św. Jan z Dukli, św. Szymon z Lipnicy, bł. Władysław z Gielniowa, bł. Anastazy Pankiewicz, Sługa Boży Rafał z Proszowic. Nasi bracia pracują w 27 klasztorach w Polsce oraz podejmują pracę duszpasterską w następujących krajach: we Włoszech, w Niemczech, w Austrii, w Wielkiej Brytanii, w Belgii, w Ziemi Świętej, w Demokratycznej Republice Kongo, w USA, w Argentynie i w Ekwadorze. Bracia, oprócz podstawowych zajęć jakimi jest ewangelizacja i posługa sakramentalna, podejmują się rozmaitych zajęć: są katechetami w szkołach, kapelanami sióstr zakonnych, szpitali, więzień i aresztów, misjonarzami, egzorcystami, wykładowcami na uczelniach, zakrystianami, ogrodnikami, furtianami, introligatorami, oprowadzają pielgrzymów po sanktuariach, prowadzą archiwa. Do szczególnych dzieł prowadzonych przez nas należą z pewnością: Szkoły Bernardyńskie w Łodzi, Oratorium w Piotrkowie Trybunalskim, Kuchnie dla ubogich w Radomiu i Tarnowie, Muzeum Prowincji w Leżajsku, Studio muzyczne „Fanfara” w Lublinie czy Wydawnictwo „Calvarianum” w Krakowie. Każde z nich jest tylko metodą zagospodarowania swych talentów w drodze ku uświęceniu siebie i innych. 

   Charyzmat Zakonu Braci Mniejszych. Brat Mniejszy stara się wprowadzać Ewangelię w życie drogą rad ewangelicznych – w zgodzie ze złożonymi ślubami. One naświetlają właściwą drogę wzrostu w miłości do Boga i drugiego człowieka. POSŁUSZEŃSTWO uczy przyjmowania nieraz wymagającej woli Boga za swoją. Życie BEZ WŁASNOŚCI pomaga dostrzegać kruchość rzeczy materialnych. Korzystając z nich mamy świadomość, że jesteśmy tylko i wyłącznie pielgrzymami na ziemi – im więcej ze sobą niesiemy, tym trudniej wypełnić misję głoszenia Ewangelii. CZYSTOŚĆ to odkrywanie piękna relacji z drugim człowiekiem, w której najważniejsze są wartości niewidoczne dla oczu. Bóg zbawia we WSPÓLNOCIE, dlatego bracia żyjąc razem prowadzą się wspólnie do najistotniejszego celu jakim jest świętość. Komunia z człowiekiem nie jest możliwa do zrealizowania bez trwania w Komunii z Bogiem. Wyjątkowa wartość EUCHARYSTII zaprowadziła św. Franciszka do praktycznego wniosku, że każdy powinien znaleźć się w rękach Boga. Komponentem życia  wspólnotowego musi stać się UNIŻENIE, bez którego nie jesteśmy w stanie poznać prawdy o sobie i swoim miejscu wśród ludzi. Święty Franciszek dobitnie wyraża to słowami: Człowiek jest tym tylko, czym jest w oczach Boga i niczym więcej.